Στο μυαλό ενός συγγραφέα- Χρήστος Αναστασόπουλος

Στο μυαλό ενός συγγραφέα!

Πριν δημιουργηθεί μια ιδέα στο μυαλό του συγγραφέα, δεν υπάρχει τίποτα που να μαρτυρά αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει.

«Εν αρχή ην το χάος!»

Αμέσως μετά ξεπροβάλει ένας ήρωας, «Εν αρχή ην το φως λοιπόν!» και λίγο αργότερα αρχίζουν να γεννιούνται κι άλλοι ήρωες που θα συμβάλουν δειλά-δειλά στην ιστορία με την βοήθειά τους. Όλοι αυτοί οι ήρωες που θα πλαισιώσουν τον πρωταγωνιστή ή την πρωταγωνίστρια θα έχουν χαρακτηριστικά από άλλους ανθρώπους είτε πραγματικούς, είτε φανταστικούς.

Στη συνέχεια αυτοί οι ήρωες θα αποκτήσουν δική τους προσωπικότητα και θα αποφασίζουν πως θα πράξουν στη «ζωή τους». Δηλαδή, εκεί που περπατά αμέριμνα στο δρόμο ο συγγραφέας ή πίνει το καφεδάκι με τους φίλους του, θα ξεπετάγεται μια φωνή μέσα στο μυαλό του και θα του λέει πώς ο συγκεκριμένος ήρωας θέλει να συμπεριφερθεί και τι πρέπει ο συγγραφέας να (γράψει) πράξει …

Ακούγεται παρανοϊκό ε; Πάρτε μια γεύση!

«Θέλω να παντρευτώ, να χωρίσω, να ερωτευτώ, να κάνω έρωτα, να τον φιλήσω, να της χαϊδέψω τα μαλλιά, να ακούσω τον παλμό της καρδιάς του, να με ζεστάνει, να με χαϊδέψει, να κολυμπήσει μαζί μου στο ποτάμι ή καλύτερα στη λίμνη ή στη θάλασσα γιατί φοβάμαι τα σκούρα νερά…, να κάνω ορειβασία, κατάβαση, ράφτινγκ, να ζήσω στο τώρα, στο χθες και στο μέλλον, να ταξιδεύσω στην Ασία, στην Αφρική, στη Νέα Ζηλανδία -όχι στην Αυστραλία- έχει αράχνες τις οποίες απεχθάνομαι, να μετακομίσω στη Ρώμη, στο Παρίσι, στην Νέα Υόρκη, στην Τζαμάικα για να πίνω όλη μέρα Καΐπιρινια, βάλε με καλύτερα στο Μεξικό να πίνω Μαργαρίτες και να τρώω λαχταριστά μπουρίτος… Να κατοικήσω σε νησί με θέα τη θάλασσα ή καλύτερα σε βουνό με ξύλινο σπίτι χωμένο στα δέντρα… Είμαι όμορφη δεν έχω όμως αυτοπεποίθηση, είμαι άσχημη και αρρωστιάρα έχω όμως καλή καρδιά και όλοι με αγαπάνε! Έχω γαλάζια μάτια ή καλύτερα γαλαζοπράσινα που στο φως του ήλιου φεγγοβολούν σαν σμαράγδια! Τα μαλλιά μου είναι ξανθά και μακριά ή καλύτερα καφέ κομμένα καρέ! Με λένε Γιώργο, Γιάννη, Θανάση, Βαγγέλη, Μαρία, Μελπομένη, μη με ονομάσεις όμως Ουρανία ή Τερψιχόρη γιατί τότε θα με παρομοιάζουν με Μούσα, δεν είμαι ψηλή αλλά είμαι χυμώδης, έχω μπράτσα και σμιλεμένους μύες, όλες με θέλουν μα καμία δεν θα με αποκτήσει ποτέ, θέλω να πεθάνω ή καλύτερα να αυτοκτονήσω, να πηδήξω από τον πέμπτο, αν δεν σκοτωθώ όμως και μείνω ανάπηρος τι θα γίνει μετά; Οπότε καλύτερα να πάρω χάπια…, αν τρυπήσουν το στομάχι μου όμως και αρχίσουν αφόρητοι πόνοι τι θα κάνω; Χαμογέλα η ζωή είναι ωραία, ξέχνα τα δάνεια και τις υποχρεώσεις, ζήσε, ζήσε όπως κι εγώ, ζήσε στον φανταστικό κόσμο του βιβλίου, άσε με να σε οδηγήσω σε έναν καλύτερο κόσμο, άσε με να σε ταξιδεύσω σε μέρη που δεν έχει πατήσει ποτέ ανθρώπου πόδι, πέτα μαζί μου στον ουρανό! Σ’ αγαπώ, σε μισώ, σε λατρεύω, είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε ένα, είμαστε όλοι εμείς…»

Πολλές φορές οι ήρωες αγανακτούν και έρχονται σε ρήξη με τον ίδιο τον συγγραφέα και εκεί ξεκινά ένας πραγματικά δύσκολος πόλεμος, όπου δίνεται πραγματική μάχη για το ποιος θα επικρατήσει και ποιος θα επιζήσει! Ποιος θα είναι πιο δυνατός, ποιος θα κουραστεί πρώτος ο ήρωας ή ο συγγραφέας; Ποιος τελικά αποφασίζει αν ο ήρωας θα ερωτευτεί ή θα πεθάνει; Ποιος τελικά παίρνει τις αποφάσεις;

Μα ο συγγραφέας φυσικά! Τι ηλίθια ερώτηση είναι αυτή θα μου πείτε…

Λυπάμαι, λυπάμαι αν θα σας απογοητεύσω αλλά τις αποφάσεις δεν τις παίρνει ο συγγραφέας αλλά ο ήρωας που έχει γεννηθεί σε κάποια κυψέλη μες στο λαβυρινθώδες μυαλό του συγγραφέα.

Προσωπικά (εγώ ο Χρήστος) δεν ήθελα ποτέ να τον σκοτώσω έναν ήρωα στο πρώτο μου βιβλίο ‘Ο ΚΛΕΙΔΟΥΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ’, τον αγαπούσα πολύ και ήθελα να τον κρατήσω μέχρι τέλους, αλλά αυτός με επισκέφτηκε, βασάνιζε τις σκέψεις μου για αρκετό καιρό και μου έλεγε σε παρακαλώ, σκότωσέ με, εκπλήρωσα τον ρόλο μου, δεν θέλω να ζήσω άλλο…

Μια άλλη φορά στο δεύτερο βιβλίο μου ‘3 (τρία)’ σκότωσα μια ηρωίδα και έγραψα ΤΕΛΟΣ αλλά εκείνη δεν το δεχόταν και βασάνιζε την σκέψη μου για αρκετό καιρό… «Σε παρακαλώ, γιατί με σκότωσες; Γιατί; Γιατί; Μην με σκοτώνεις, βάλε με σε κώμα και άσε με εκεί, απλά μην με σκοτώνεις!» Έτσι έπραξα. Ίσως υποσυνείδητα να σκέφτομαι την συνέχεια του συγκεκριμένου βιβλίου θα μου πείτε. Όχι, δεν θέλω να γράψω τη συνέχεια του συγκεκριμένου βιβλίου και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να την συνεφέρω από το κώμα. Δεν μπόρεσα όμως να μην υπακούσω στην θέλησή της…

Οπότε ένας συγγραφέας είναι τρελός θα πείτε, ακούει φωνές και θα έπρεπε να μπει σε άσυλο… Ευτυχώς, δεν είναι μονίμως έτσι τα πράγματα, υπάρχουν περίοδοι που συμβαίνει αυτό και λέγονται περίοδοι έμπνευσης και δημιουργίας!

Ελπίζω να σας έδωσα μια γεύση!

Υ.Σ. Αν κάποιος συγγραφέας σας αγνοεί μην του κακιώνετε, αν θέλει να μείνει μόνος μην τον πιέσετε για συναναστροφές, είναι οι φωνές που του κρατούν συντροφιά…

https://anastasopouloschris.wix.com/christos

Χρήστος Ε. Αναστασόπουλος